Dzielenie się historią imigracji z Azji Południowej

Ograniczenia imigracyjne dla mieszkańców Azji Południowej zaczęły słabnąć po uzyskaniu przez Indie niepodległości w 1947 roku. Indie stały się republiką w 1949 r., co wyeliminowało zagrożenie imigracyjne wynikające z ewentualnego statusu podmiotu brytyjskiego. Jednak niewiele się zmieniło do 1951 r., ponieważ w Kanadzie nadal było tylko 2,148 mieszkańców Azji Południowej, z czego 1,937 w Kolumbii Brytyjskiej. Naciski ze strony Indii oraz fakt, że członkowie społeczności wymierają tak szybko, jak ich zastępowano, zmusiły rząd Kanady do zmiany stanowiska w sprawie zakazu imigracji i zainicjowania systemu kwotowego. Limit wynosił 150 Hindusów, 100 Pakistańczyków i 50 Cejlończyków (Sri-Lankijczyków), którzy mieli mieć możliwość imigracji rocznie. Początkowo z systemu tego korzystali obywatele Indii, którzy byli krewnymi Indo-Kanadyjczyków już mieszkających w Kanadzie. Ponieważ większość imigrantów w Kanadzie stanowili Sikhowie, system ten pozwolił na imigrację bardzo niewielu Pakistańczykom i Cejlończykom, a w latach 1951–56 do Kanady wyemigrowało około 900 Hindusów i osób na ich utrzymaniu. Kolumbia Brytyjska pozostała sercem życia Kanadyjczyków w Azji Południowej w latach pięćdziesiątych XX wieku i wprowadzono wiele reform do prawa imigracyjnego. W 1961 roku w Kolumbii Brytyjskiej było już 4,526 mieszkańców Azji Południowej. Obniżenie tych ograniczeń znacznie ułatwiło osiedlanie się nowych imigrantów w Kanadzie. Ci nowi imigranci byli znacznie bardziej zachodni i łatwo zasymilowani w społeczeństwie kanadyjskim. Fakt, że większość starszych rodzin w Azji Południowej była już dobrze zadomowiona, dał ich dzieciom możliwość studiowania na uniwersytetach i zdobycia lepszego wykształcenia. Wraz z rozwojem społeczności zmienił się rozkład kast wśród Sikhów. Pionierami byli głównie Jatowie (należący do klasy rolników), ale tę solidarność przerwało przybycie innych, takich jak Radżputowie, Khatris, Aroras itp. Sikhowie wspólnie oddawali cześć Bogu, dlatego świątynie nadal były centralnym punktem wszystkich spraw społeczności. Mimo że w społeczeństwie zachodziło wiele zmian, dyskryminacja w miejscu pracy, a nawet w szkołach nadal trwała. Tym, co zmusiło rząd do dalszego zniesienia zakazu imigracji, była powojenna ekspansja kanadyjskiego przemysłu. Do tej pory imigracja sprowadzała jedynie niewykwalifikowaną siłę roboczą, a teraz celem rządu było stworzenie systemu umożliwiającego imigrantom podejmowanie zawodów cieszących się dużym popytem. W latach pięćdziesiątych do Kanady przybyło wielu specjalistów z Azji Południowej, zarówno menedżerskich, jak i technicznych. Spowodowało to rozszerzenie społeczności Azji Południowej na całą Kanadę, ponieważ wykwalifikowani pracownicy osiedlili się w prowincjach, w których perspektywy zatrudnienia były najlepsze. Ta tak zwana „zachodnia” klasa średnia łatwo przystosowała się do kultury kanadyjskiej, ponieważ większość wyższego poziomu edukacji w Indiach była w języku angielskim, a także długotrwałe skojarzenia z Brytyjczykami sprawiły, że przejęli wiele elementów kultury brytyjskiej. Ta dekada odegrała kluczową rolę w ustanowieniu kamienia milowego dla różnorodności zawodowej, kulturowej i etnicznej w Kanadzie oraz w uczynieniu Kanady jednym z najbardziej zróżnicowanych etycznie narodów na świecie. Zasadnicze zmiany w imigracji już miały miejsce, a lata sześćdziesiąte XX wieku miały być świadkiem wykładniczego wzrostu imigracji z Azji Południowej oraz usunięcia ograniczeń rasowych i narodowych w przepisach imigracyjnych. Nawneet Sidhu http://www.bclocalnews.com/fraser_valley/abbynews/community/128037838.html Aby uzyskać więcej aktualności i aktualizacji, pomoc w zakresie potrzeb wizowych lub bezpłatną ocenę swojego profilu pod kątem wizy imigracyjnej lub pracowniczej, wystarczy odwiedzić stronę www.y-axis.com